We hebben ongeveer 1.300 km voor de boeg wanneer Kristof me om 4u komt oppikken. Het einddoel is Casterino, een bergdorpje niet groter dan enkele chalets. Om er te geraken rijden we best via Italië de vallei in naar Tende om daar de doodlopende bergweg naar Casterino te nemen. Tegen de verwachtingen in, loodst de GPS van Kristofs auto ons niet via Lyon en de Fejus-tunnel naar onze Italië, maar gaat het via Zwitserland. We hebben dat pas door als we al een eind op weg zijn, maar besluiten op deze manier verder te rijden. Het kost ons wel een wegenvignet voor Zwitserland van 40 EUR, maar we besparen flink wat péage in Frankrijk én de kost van de Fejus-tunnel. Bovendien lijkt het qua kilometers en verwachte rijtijd geen gekke optie. Alleen was dit uit de voorbereiding via Google-maps en ViaMichelin, geen suggestie gebleken. Maar goed. Op deze manier brengt de heenreis ons dus van België, Luxemburg, Frankrijk, Zwitserland en Italië naar onze eerste overnachtingsplaats. Het is 18u30 wanneer we daar aankomen. Lang moeten we niet zoeken naar ons hotel, de mooie chalet "Chamois d'Or". Er staan maar enkele gebouwen in Casterino en ons hotel passeren we als eerste. Er is ruime gelegenheid om te parkeren.

Na het voortreffelijke avondeten en een flesje wijn uit de nabijgelegen Piëmonte, kruipen we rond 21u al onder de lakens. Na een toch wel vermoeiende rit willen we morgen goed uitgerust aan onze tocht beginnen

De eerste dag van onze 3-daagse trekking starten we vanaf hotel "Chamois d'Or" in Casterino. Het weer oogt excellent . en de omgeving ook. De herfst heeft al heel duidelijk haar intrede gedaan en het landschap een prachtig kleurenpalet gegeven. Onze bestemming van vandaag is Refuge de Valmasque, mooi gelegen aan Lac Vert, één van 3 vlakbij elkaar liggende bergmeertjes.

Op zich een eerder korte wandeling, maar perfect voor ons als inlooptocht. We arriveren er reeds iets voor de middag. Na wat te hebben uitgerust op het mooie terras van de hut, met een schitterend uitzicht op het meer en de omliggende bergen, zoeken we ons een plekje uit de wind voor onze picknick. Het is vrij rustig aan de hut, al weten ze ons te vertellen dat ze voor deze nacht volledig volboekt zijn. Gelukkig hebben we vooraf gereserveerd. Het weekend heeft wellicht iets met die onverwachte drukte te maken. Voor lokale Fransen, is dit mooie nazomers weekend een ideaal moment voor een trip met één overnachting.

Nadat we nog iets hebben gedronken op het terras, wakkert een koude wind aan en trekt het wat dicht. We besluiten ons binnen een plekje te zoeken. Men heeft er ondertussen ook de kachel aangestoken. Het weer mag dan wel zonnig zijn, deze tijd van het jaar en op deze hoogte zijn de temperaturen aan de lage kant en flirt het 's nachts met het vriespunt.

Naarmate de namiddag vordert druppelen de trekkers binnen en loopt het zoals voorspeld volledig vol. Na het drukke, maar gezellige avondeten, trekt iedereen richting de compacte slaapzaal. We liggen er zeer dicht op elkaar en een wel heel luidruchtige snurker (die ook nog eens praat/brabbelt in z'n slaap) maakt het slapen er niet gemakkelijker op. Maar we zullen er ons mee troosten dat als je 10u onder de lakens ligt, je ook na enkele uren wakker liggen, ook best wel uitgerust bent :-).

De dag start zeer zonnig. Toen we gisteren in Casterino vertrokken, hadden we er nog GSM-dataverbinding (wat in Refuge de Valmasque niet het geval is) en hebben we de weersverwachtingen voor de volgende 3 dagen bekeken. Vandaag zou daarvan de beste, meest zonnige dag moeten worden (met morgen regen) ... en dat lijkt voorlopig dus nog te kloppen.

Na het ontbijt gaat het richting Refuge des Merveilles. Dit was tijdens de voorbereiding van deze trip, niet onze intentie. Vorig jaar hebben we er immers al 2 maal overnacht, waardoor onze voorkeur naar een iets andere route uitging. Het initiële plan was om vanuit Refuge de Valmasque naar Refuge de Fontanalbe te gaan, maar die is momenteel onbeschikbaar vanwege een totale make-over. Vandaar de 'omweg' via Refuge des Merveilles. Hierdoor doen we vanaf 'Baisse de Valmasque' een stukje dubbel met onze tocht van vorig jaar. Maar toen hadden we sneeuw en regen en nu zon en mooie herfstkleuren, waardoor het er toch helemaal anders uitziet als vorige keer. Maar alvorens we 'Baisse de Valmasque' overgaan en de vallei van de Merveilles ingaan, passeren we de 3 toch wel bijzonder mooie bergmeertjes: Lac Vert (aan Refuge de Valmasque), Lac Noir en Lac du Basto (het grootste van de 3). Pareltjes in de ochtendzon. Hier op dit moment met dit prachtige weer kunnen zijn, is een absoluut voorrecht.

Als we de 3 meertjes gepasseerd zijn, rijst 'Baisse de Valmasque' als een muur voor ons op. Maar rustig aan, stapje voor stapje, elk op het eigen tempo bereiken we kort daarna de top. Het uitzicht is er wondermooi: aan de ene kant zien we neer op Lac du Basto, aan de andere kant kijken we de vallei des Merveilles in, met in de verte het gelijknamige Lac. Vanaf nu doen we het rustig aan en zoeken in de vallei nog wat historische gravures op die we vorig jaar gemist hebben. In tegenstelling tot vorig jaar, is de passage langs Lac des Merveilles kinderspel. Het water staat laag en heeft een aangelegd padje blootgelegd. Vorig jaar lag dit padje onder water (al wisten we dat toen niet) en moesten we door de sneeuw langs de gladde rotswand boven het meer. Deze keer dus minder avontuurlijk, maar dat is best OK zo :-).

Rond 15u komen we aan in de hut. We eten er nog een omelet en kort daarna mogen we op de slaapzalen en doen er een kort dutje. In tegenstelling tot gisteren liggen we hier op ruime slaapzalen, die bovendien voor minder dan de helft zijn ingenomen. Dat slaapt alvast een heel stuk beter.

Tijdens het avondeten leren we Wim Boonstoppel (uit Nederland) kennen. Hij is bezig aan een 10-daagse solo-tocht doorheen de Mercantour, van Isola 2000 tot aan de Middellandse zee. We wisselen wat ervaringen uit over o.m. het gebruik van de Garmin wandelGPS en beschikbare kaarten op het internet. Wim heeft vandaag dezelfde tocht gedaan als ons, maar heeft er aanvullend nog een tripje heen-en-terug opzitten naar Pas du Diable. Dat was in de hoop een punt te bereiken waar er internetverbinding zou zijn voor een berichtje naar het thusifront. Ter hoogte van Pas du Diable is dat gelukt. Wim wist te vertellen dat je van daar ook zicht hebt op de Middellandse zee. Spijtig genoeg ligt dat teveel uit de richting waar wij morgen naartoe moeten. Dat er morgenvroeg nog eens vlug bijnemen behoort niet tot de opties.

Na het avondeten gaan we slapen. Het weer voor morgen is onzeker. Mogelijk is er regen.

Een grijze start van de dag. Het doel is om naar Fontanalbe te gaan en van daaruit naar Casterino (waar we 2 dagen geleden onze wagen hebben achtergelaten). De kortste weg naar Fontanalbe is een pad dat niet op de officiële wandelkaarten staat, maar wel een voldoende bekende en belopen route is. In de hut vertellen ze ons dat deze route OK is en niet gevaarlijk. We besluiten daarom dat kortere pad te nemen. Maar na ongeveer een uurtje stappen begint het niet alleen te regenen, maar komt er steeds meer handen-en-voeten werk bij kijken langs toch wel steile afgronden. 'Not our cup of tea' en we besluiten op onze stappen terug te keren, je weet immers nooit met deze 'onofficiële' paden wat er nog gaat komen. Gegokt (op een kortere weg) maar verloren. Dan maar via de weg die op de wandelkaart staat aangegeven. Maar ondertussen is de regen toegenomen en trekt het volledig dicht. Het heeft dus weinig zin om nog 500 meter door te klimmen naar Fontanalbe om er in de mist te zitten. Tijdens onze picknick, onder een aantal sparren die ons droog houden, besluiten we recht naar Casterino te gaan en morgen onze geplande overgangsdag (met bezoek aan het bergdorp Saorge) 'op te offeren' en te vervangen door een dagtocht vanuit Casteriono naar Fontanalbe. Een wijs besluit, zo zal later blijken. Vandaag zouden we toch niks van de schitterende natuurpracht meer te zien krijgen.

Het is vandaag wel een pittige wandeling geworden, met flink wat extra kilometers, zonder dat we iets bijzonder gezien hebben. Maar als we terug in Casterino in hotel "Chamoix d'Or" zijn en we het weerbericht van morgen bekijken, zijn we de mindere dag snel vergeten. Morgen (en ook de dag erna) worden uiterst zonnig. Een goed besluit dus om morgen richting Fontanalbe te gaan en dit vandaag (letterlijk en figuurlijk) links te hebben laten liggen.

Na een opnieuw lekker diner en flesje wijn uit Piëmonte volgt een rustige en deugddoende nacht.

Na het ontbijt in hotel "Camoix d'Or" checken we er uit en vullen we aan de wagen onze rugzakken voor een dagwandeling naar Fontanalbe. De regen van gisteren heeft gezorgd voor een (dun) laagje sneeuw op de bergtoppen. Een extra mooi zicht: de in herfstkleuren gehulde bergflanken, met een wit laagje op de toppen tegen een straalblauwe achtergrond. Machtig mooi. Het geeft een extra dimensie aan onze wandeling. Een uniek moment ook, want tegen de middag is de meeste sneeuw alweer gesmolten.

De klim naar Fontanalbe doen we op een rustig maar aanhoudend tempo, waardoor we toch snel boven zijn. Het is er muisstil en we zijn duidelijk de eersten van de dag die aan de luswandeling beginnen die ons brengt langs een aantal historische gravures en idyllische meertjes. En dan zou ik de vergezichten nog vergeten. Super mooi! We hebben onertussen al heel wat bergwandelingen in de benen, maar deze plek blijft op de een of andere manier toch bijzonder bij. Echt de moeite, al zal dat unieke moment van de combinatie tussen de herfst kleuren en die dunnen sneeuwlaag er mogelijk iets extra aan gedaan hebben.

Rond 13u30 staan we terug beneden aan de auto. Onze bestemming en overnachtingsplaats voor vanavond is Saint-Martin-Vesubie (of meerbepaald Valdeblore waar Kristof een "maison d'hôtes" gereserveerd heeft). Slechts 80 kilometer verderop, maar met ontelbare haarspeldbochten, waardoor de rit bijna 4u duurt! Onverwacht is het ook hard beginnen regenen. Het lijk lokaal te zijn want afhankelijk van de richting waarin we na elke haarspeldbocht rijden, zien we een onheilspellende zwarte dan wel een blauwe lucht. Maar wij blijven in de regenzone rijden en er komt zelfs onweer bij. Niet het meest fijne weer op de smalle en bochtige bergwegen met regelmatig diepe afgronden. Maar Kristof loodst er ons feilloos door. Wanneer we in Saint-Martin-Vesubie zijn aangekomen, blijkt het toch nog 15 minuten rijden te zijn tot aan de B&B die Kristof heeft gereserveerd. Het is even zoeken. Waar heeft Kristof dit gevonden . maar eerlijkheid gebied: het is er super. Wanneer we de oprit van 'Chalet Anduebis' oprijden, staat de dame des huizes, Joelle, ons al op te wachten. Nadat ze ons de zeer verzorgde kamers heeft getoond, doet ze onverwacht het aanbod voor ons een avondmaal te maken. Dat slaan we niet af. Tijdens het eten wordt duidelijk dat Joelle en haar man Frank een bijzondere voorkeur hebben voor biologische voeding. Zelfs de wijn is biologisch ... en bijzonder lekker, net als de rest van de maaltijd (slaatje als voorgerecht, linzen met gerookte worst als hoofdgerecht en crème brulee als dessert). Als afsluiter wordt ons een 'Infusion' aangeboden. Bij het schrijven van dit stukje voel ik me wat als een lompe Bourgondiër . want geen van ons beide had een idee waar ze het over hadden. Dus toont Joelle ons het 'Infuus' . ah: "du thé!" (want er werd ons een thee-builtje getoond) . maar aan de reactie van Joelle en Frank te zien hadden we net gevloekt in de kerk. "Non, no, ce n'est pas du thé, c'est une infusion". Blijkbaar goed voor de spijsvertering en de nachtrust. Dus laat ons dat dan maar eens proberen. Maar als Joelle het kannetje met heet water heeft gebracht en ons 'Infusion'-buitje in het water dobbert, hebben we nog steeds niet door wat het verschil met thee is. Ondertussen hebben we bijgeleerd en zit de nuance in het feit dat een 'Infuus' (want dat blijkt de correcte Nederlandse vertaling te zijn, zonder connotatie met een ziekenhuissonde) is gemaakt o.b.v. van kruiden zonder aanwezigheid van theeblaadjes. Van het moment dat er theeblaadjes aan te pas komen, spreken we dus van thee, in het andere geval van een 'infuus'. Voila, dat is bij deze nu ook definitief uitgeklaard. I.p.v 'op de koffie' nodigen Kristof en ik nu elkaar uit 'op een infuus' :-).

Het is zalig slapen in 'Chalet Anduebis'. Een aanrader als je in de streek bent. En ook het ontbijt is uitstekend. Biologisch vanzelfsprekend, met verschillende eigen gemaakt zaken, maar het is echt af. Bij deze staan we er sterk op voor onze laatste wandeldag van deze vakantie.

Het gaat richting Madone de Fenestre. We kennen dit nog van vorig jaar toen we van daaruit de wandeling naar Lacs de Prals maakten. Deze keer is Col de Fenestre ons doel. Het weer is uitmuntend, geen wolkje te bespeuren (weertype 10 in Meteovista-termen), al is het best wel koud (2°C). Maar na 100 hoogtemeters zijn we al warm gelopen en kan de fleece al uit. De zon doet de rest en zal naarmate de uren verstrijken zorgen voor een maximum van 12°C. Fijn wandelweer in een nog fijnere omgeving. Op Col de Fenestre is het uitzicht prachtig en kunnen we in spreidstand in zowel Frankrijk als Italië staan. De top vormt m.a.w. de landsgrens en een aantal bunkers in de buurt getuigen van landenspanningen in oorlogstijden.

Wanneer we terug afdalen, volgen we een andere weg die ons na een kleine extra klim moet brengen naar 'Pas des Ladres'. Maar de steile klim met (vooral) de diepe afgrond, doen ons van deze optie terugkomen en dalen we finaal af zoals we gekomen zijn.

Wat was dit een mooie afsluiter van deze vakantie! Morgen gaan we terug huiswaarts en we rijden daarvan al een klein stukje tot in Antibes. We overnachten in hetzelfde hotel als vorig jaar. Van daaruit hebben we morgen nog zo'n 1.300 km voor de boeg.

De terugreis verloopt vlot. Rond 21u zijn we thuis van een mooie tocht.